غزل های شماره 52-54-56-58- و 60 - Divani Makhfi Badakhshi-دیوان مخفی بدخشی -
|
ساعت 7:44 صبح یکشنبه 84/11/2 شگوفـــــــــــــــــــه
زجود خوان کرم پر گشاده است شگوفه هزار نعمت الــــــوان نهاده است شگوفه اگر بسیر خرامی بپای بوســـــیت ای گل به صــحن باغ خیابان فتاده است شگوفه ببین بدیده عبرت که چشم اگر تو نپوشی زاوج روبه تنزل نهاده اســــــــــت شگوفه غرور عیش جوانی دمی ست همچو حباب فتد بخاک اگر پر کشـــاده است شگوفه خوش است مصرع صایـب که گفت ای (مخفی) (زجلوه ی که دل از دســـت داده است شگوفه)
********** تخت سلیمان
نوروز جهان گشته گل افشان زشگوفه فرش زرو سیم است خیابان ز شگوفه یک عالم شـور است جــــوانان وطن را گویا در و بام است چـــــراغان زشگوفه مرغان چمــــــن نغمه ی داوود سرایند آورد صبا تخــــــــت سلــیمان زشگوفه هردم بسر ســـــــبزه ز تحریک نسیمی گلریز کند شـــــــــاخ درختان ز شگوفه بلبل همه شـــــــب تا به سحر زار بنالد پیوسته کـــــــند ناله و افغان ز شگوفه دوران گل و عیش جهان پابرکاب است یک هفته تهی گشت گلستان زشگوفه اموات شجر زنده کند باد بهــــاری مخفی بنگر صنعت یزدان زشگوفه ********
کجا دل
مرا از دوســــــتان دارد جدا دل ندانم تا چــــــــه دارد مدعا دل زلیخا روی یوسف دیده میگفت محــــــــبت کاه باشد کهربا دل تو هم بی ما به کوه یار گردی الهی خون شوی ای بیوفا دل صـــــبوری ازدل عاشق مجویید کجا صبر و کجا عاشق کجا دل نداری رحم بر جان من ای شوخ ندانم در برت سنگ است یا دل غلط باشد که من خود را بگویم چرا دادم به یار بیـــــــــــــوفا دل ملامت نیستــم نادیده بودم مرا افگــنده آخــر در بلا دل زبـــــــــس آزردم از اهل زمانه سوا گریده است از ماسوا دل غم جانان چو با من آشنا شد بمن شد (مخفیا) نا آشنا دل ********
در کنار گـــــــــــــــل
ساقی بیا که میــــــــــگذرد روز گار گل یک هفته بیش نیســــــــت دوام بهار گل گردان شدست کشتی گل هرطرف مگر دریای آتشین شده باغ از شـــــــرار گل از سبزه کرده فرش چمن باغـهای صنع آمد سحاب تا که بشــــــــــوید غبار گل عالم معطر اســــــــــــــت مگر تاجر بهار آورده مشک و عنبر سارا ببـــــــــــــا گل افتد بخاک سبزه و شبنـــــــــم رود زخود از خنده خورده اند مــــــــــگر کو کنار گل آن سرو ناز گشتــــه خرامان سوی چمن آمد نســـــــــــــــیم و کرد بپایش نثار گل هر جا حبیب هست بود در پی اش رقیب آمد فغان و ناله ی بلــــــــــــــبل زخار گل صد گریه هست در پی یک خــــنده مخفیا از شبنم اســــــــــــــــــت اشک روان گل ********* قربان کیستی
ای دیده باز واله و حیــــــــــــــــــــــــــــــــــران کیستی ایدل اسیر زلف پریشـــــــــــــــــــــــــــــــــــان کیستی ای سرو قد غنچه لب گلـــــــــــــــــــــــــــــــعزار من زیب بهار و زینت بستـــــــــــــــان کیستی بکشا نظرکه مورضعیــــف تو ایم ما ای پادشاه حســــــــن سلیمان کیستی ماخون دل خوریم وتوباغیر جام می گریان من ازرقیب توخندان کیستی یعقوب وار بیت حزن گشته خانه ام در تخت مصر یوسف کنعان کیستی ما و دلی که بسمل آن چـــشم کافرست ای جان تو هم بگــــــــــــــــــو که تو قربان کیستی گل را که جوش حسن زیک هفته بیــــــــــــش نیست مخفی خموش بلبـــــــــــــــــل خوش خوان کیستی ***********
نقش خیال
این عالم عبرت نیست جز برق شرر چیزی در مشرب و ما کولش جز خون جگر چیزی در عیش وغم عالم در بیش و کمش هر دم هر چند نظر کــــــــردم نامد به نظر چیزی قوت دل دانایان از خــــــــــــــون جگر باشد حاصل ز هنر نبود بر اهـــــــــل هنر چیزی صد غوطه بخون دل خوردیم و به کف نامد غواص خـــــــــــــیالم را از دور گهر چیزی عیبش زهنر بهتر تلخش ز شکر خوشتر هر کس که بکف دارد از سیم و زر چیزی عمری است گرفتـــــارم در جمع اسیرانت از لطف نظر ســـویم ای شوخ پسر چیزی خلقی به فغان آمد از ناله من لیـــــــــکن اندر دل سخت تو ناورد اثری چــــــــــــیزی سنبل که پریشان است در باغ نسیم آورد از نگهت گیســـــــــــویت البته خبر چیزی مخفی چو بسی دیدم در نیک و بد عالم جز نقش خیال او نـــــــامد به نظر چیزی
*********** ستم تنهایی
دوستان با که دهم شرح غم تنهایی عاقبت کـــــــــرد خرابم الم تنهایی یار هم درد بود زهر غمم را تریاک همه غم سهل بـــود آه غم تنهایی کردی ای چرخ زیاران موافق دورم گشتم از جبر تو آخر علم تنهایی لشکر فکرو غم از هر دو طرف آورده هجوم سر نهم بر سر زانو چو دم تنهایی شب یلداست شبم روز قیامت روزم دیــــــدم این لیل و نهار از کرم تنهایی فلک از جور چو هم صحبت غولانم کرد یا الهی به گویم ، از ســـــــتم تنهایی آنچه قسمت ز ازل رفت نگردد کم بیش مخـــــــــفیا صبر گزین در حرم تنهایی
تیغ دو ابرو
ای آنکه ز فردا خبرت نیست که هستی مغرور مشو هیچ گراز خود خبر هستی باری بتو معلــــــــوم شود حال بدو نیک روزیکه ازین منزل پر حادثه رســــــــتی جز تیغ دو ابروی تو و آن چشم می آلود شمشیر ندیدست کسی در کف دستی چشم تو و صد غمزه به هر غمزه بلایی زلف تو وصدحلقه به هرحلقه شکستی گفتم که جواب غزل کیست خرد گفــت مخفی نه ترا گفتم ازین مرتبه پســـــتی ¤ نویسنده: کیومرس آریا
 |
خانه
:: بازدید امروز ::
:: کل بازدیدها ::
:: لینک به وبلاگ ::
:: موضوعات وبلاگ ::
:: دوستان من :: |
